توضیح یا توجیه

روزهای زیادی این صفحه را باز می‌کنم و به این فکر می‌کنم که "چی بنویسم؟" صفحه باز و خالی می‌ماند تا وقتی لپ‌تاپ را خاموش کنم و چیزی نمی‌نویسم. قضیه این نیست که چیزی برای نوشتم ندارم. دارم. من همیشه یک چیز جدید هیجان انگیزی توی آستینم دارم چون مدام مطالعه می‌کنم و به خاطر کارم همیشه چیزها و آدم‌های جدیدی هستند که ناگهان یک روز صبح سرراهم سبز بشوند اما نمی‌دانم چرا چیزی برای اینجا ندارم. شاید دلیل مهم ننوشتن کم کردن ساعت‌های استفاده از اینترنت باشد. اینجا نوشتن خوب و لذت بخش است. معاشرت کردن با آدم‌هایی که پشت این صفحات هستند واقعاً چیزهای زیادی را به من یاد داد اما در عین حال وقت‌گیر است. روزهای زیادی یا ساعت‌های زیادی را صرف معاشرت با خوانندگان اینجا می‌کردم. خوش می‌گذرد اما ساعت‌ها و ساعت‌ها وقتم را می‌گیرد و بعد می‌شوم یک مغبون بیچاره که کارهایش روی هم تلنبار مانده‌اند و سزاوار سرزنش است.

... و یک عامل و رقیب دیگر برای اینجا ننوشتن صفحه اینستاگرامم است که طبق کاری که الان انجام می‌دهم پیش می‌رود؛ اگرچه سعی کردم آن را هم محدود نگه دارم و بیشتر از یک پست در هفته نگذارم.

کتاب "فرش سیستان" از دی ماه سر طاقچه که بخوانم اما فقط هفته‌ای یکبار گردگیریش کردم...

و هزار دلیل دیگری که باعث شدند اینجا فعلاً از فهرست اولویت‌هایم خارج بشود.

از اینکه هنوز اینجا را می‌بینید و بابت ننوشتن به من غر می‌زنید و یادآوری می‌کنید که چه زمان طولانی را صرفش کردم و چقدر برای من ارزشمند است، صمیمانه سپاسگزارم.